BMI (ang. body mass index) to wskaźnik określający stosunek masy ciała do wzrostu. Wykorzystuje się go do wykrycia nadwagi i niedowagi, a także ogólnego stanu odżywienia organizmu. BMI jest obecnie najpopularniejszym wskaźnikiem masy ciała i zarazem jednym z najstarszych, wciąż używanych wyznaczników. Wzór ten został opracowany w 1832 r. przez belgijskiego matematyka Adolfa Queteleta, przez co niekiedy nazywa się go wskaźnikiem Queteleta II. Wzór na obliczenie BMI to masa ciała podzielona przez wzrost poniesiony do kwadratu.

Normy wskaźnika BMI:

16 – 16,99 → wychudzenie
17 – 18,49 → niedowaga
18,5 – 24,99 → waga prawidłowa
25 – 29,99 → nadwaga
30 – 34,99 → otyłość I stopnia
35 – 39,99 → otyłość II stopnia
≥40 → otyłość III stopnia

Normy BMI są identyczne dla obu płci. Wskaźnik BMI może być niemiarodajny w przypadku dzieci poniżej 15. roku życia, w przypadku których zaleca się korzystanie z siatek centylowych. Ponadto BMI nie uwzględnia masy mięśniowej, dlatego pomiar współczynnika u sportowców i innych osób o dużej masie mięśniowej może być znacznie zawyżony. W przypadku sportowców zaleca się korzystanie z innych metod pomiaru odżywienia organizmu.